Briefwisselingen van ds. Anneke van der Velde met haar dochter Geerke over

'ik geloof het wel'.

Hieronder vindt u een link naar alle briefwisselingen. 

Briefwisselingen ds. Anneke met dochter Geerke

Handen.. (artikel van ds. Anneke van der Velde)

Onlangs heb ik een overweging gehouden over het ‘mosterdzaadje’. en dat het erom gaat dat iemand dat zaadje onder zijn of haar hoede neemt en het verzorgt. Ik verbond dat aan een gedicht van Karel Eykman, met daarin de passage:

‘Gods kracht ligt alleen in zijn mensen Wie met hem mee doen zal hij zegenen, dan ligt er vrede in hun macht.’

Gods kracht kan zich verwezenlijken doordat mensen hun schouders eronder zetten. Wij mensen zijn Gods handen. Ik vond daar een mooi verhaal over: Het gebeurt net na de 2e WO. Een klein stadje in Normandië, Frankrijk heeft zwaar geleden van de oorlog. Veel inwoners zijn gedood, of zwaar invalide geraakt. Vrijwel alle huizen liggen in puin. Inclusief het oude kerkje in het hart van de stad.

Amerikaanse soldaten, die dichtbij hun kamp hebben opgeslagen, helpen de mensen bij het bouwen van noodwoningen en barakken. Een groepje gaat aan de slag met het herstel van het kerkje. Veel mooie dingen liggen onder het puin bedolven. Het kostbaarste is een beroemd middeleeuws kruisbeeld, waar de mensen van het stadje aan gehecht zijn. Na lang zoeken en voorzichtig puinruimen vinden de soldaten het oude houten kruis met daarop het lichaam van de gekruisigde. Alleen de handen ontbreken. Maar hoe ze ook zoeken, van de handen van Jezus geen spoor.

Veel lokale bewoners lopen die dagen met hun ziel onder de arm. Waar begin je in zo’n enorme puinhoop? Zal het ooit nog iets worden met hun dorp? Om nog maar te zwijgen over de scherven en brokstukken in hun hart. Als de tijd nadert dat de soldaten verder moeten trekken proeft één van hen wat er in de lucht hangt. Hij loopt naar dat oude kruisbeeld zonder handen en schrijft met wit krijt op de dwarsbalk: you are my hands, “jullie zijn mijn handen”. Het is een uitspraak die precies de juiste snaar raakt. En de ene na de andere dorpeling beseft: Wij mogen nu voor elkaar iets van Jezus zijn. Voor elkaar een hand en een voet zijn. Elkaar steunen en bemoedigen. En wat kapot is gegaan waar we kunnen herstellen.

Zo kunnen we ook in de DoRe gemeente in Meppel handen zijn die liefde, vrede en recht verwerkelijken. Geïnspireerd door de mens die het ons heeft voorgedaan. Dat hoeven geen grootse daden te zijn. Samen bouwen we steen voor steen aan het Koninkrijk van God. En een mosterdzaadje kan heel snel groeien en heel groot worden! Of … om een andere parabel in herinnering te roepen: zout is maar weinig, maar geeft heel veel smaak!

Het zout der aarde

Als het zout der aarde zijn,

is liefdevol, bescheiden zijn,

en wijs van hart, aandachtig zijn,

is luisterend aanwezig zijn

en ruimte scheppend bezig zijn,

is trouwe vriend en troost te zijn

en sterkte voor een ander zijn,

is door heel weinig veel te zijn,

zo spiegel van elkaar

en van het Andere te zijn.

gedicht van: Marijke de Bruijne

'Handen' is geschreven door ds. Anneke van der Velde

Deel deze pagina